Poseren of juist niet?

Als je instagram mag geloven zit iedereen het liefst op de hei in een beige outfit liefkozend te kijken naar kinderen en partner. Persoonlijk houd ik niet zo van dat type fotografie. In deze blog zal ik uitleggen waarom.

In mijn beleving stamt poseren voor een foto uit een tijdperk dat foto's maken niet gangbaar was. Als je dan een foto liet maken, dan was het evident dat iedereen er keurig geknipt en opgepoetst bij zat. Bovendien was het ontwikkelen van de foto's ook nog eens een duur proces. De fotograaf was er dus ook alles aan gelegen om zo min mogelijk film te verspillen. 

Tegenwoordig is dat anders. Zeker in onze westerse maatschappij kan iedereen foto's maken of laten maken, ook al is de kwaliteit misschien niet altijd geweldig met bijvoorbeeld een mobiele telefoon. Dus waar zit dan de toegevoegde waarde van een foto?

In de eerste plaats in de kwaliteit. Zoals ik al zei worden er heel veel foto's gemaakt, zeg maar gerust miljoenen per dag. Maar, veel van die foto's zijn gemaakt met een mobiele telefoon waarin vooral de kwaliteit van de software de (ogenschijnlijke) kwaliteit van de foto bepaalt, of met een camera op de automatische stand. Een fotograaf met degelijke apparatuur en kennis van zaken kan op dat punt veel toevoegen. 

Ik dwaal af. Het ging over al dan niet poseren. Aangezien de waarde van de foto niet meer zit in het hebben van een foto an sich, zit veel waarde in het vastleggen van 'hoe het was'. Denk maar terug aan de jaren '90 toen men in een vakantie wel een heel rolletje vol maakte van de bijzondere momenten van de vakantie. 

Dat enkel vastleggen van bijzondere momenten zijn we kwijtgeraakt. Maar met een professionele, ongedwongen foto krijg je dat weer terug: een beeld van hoe het was, het kind 'in het moment'. 

En wat je dan krijgt is een herinnering. Een herinnering aan een mooi moment, aan een dierbare plek, aan hoe de kinderen waren 'op die leeftijd'. In een geposeerd portret zie je alleen de herinnering aan 'naar de fotograaf gaan' terug, en hoe je er toen uitzag. Maar het zegt veel minder over jou, je kind of wie jullie waren. 

En voor wat betreft de knaap in deze foto? Hij is dol op de hond van opa. En dus is deze foto voor opa een fantastische herinnering aan de hond, de plek waar ze altijd wandelen en zijn kleinzoon toen die drie jaar was. En dat is voor opa (en papa en mama) onbetaalbaar.